Biografie
Biografie
Mijn naam is Cisco Lekatompessy, alias Hyang. Ik ben een artiest uit Venlo en woon momenteel in Amsterdam. Mijn werk richt zich op sociale kwesties in het nationaal en internationaal goed. Ik maak voornamelijk geschreven stukken schipperend tussen romantiserende poëzie en harde realiteit, maar gebruik ook andere kunstvormen zolang het passend als medium werkt.
Vanuit mijn achtergrond als Nederlander met Molukse en Indonesische roots hebben de vraagtekens rondom mijn identiteit mij altijd het meest gedreven om mijzelf creatief te uiten in een hoop om tot een punt van begrip te komen. Een punt van rust en stabiliteit.
Dit reflecteert zich ook in mijn professionele carrière als branding expert en trend forecaster waarin ik werk met de identiteiten van merken. Als kunstenaar werk ik voornamelijk als researcher en filosoof gefocust op de verbanden die ontstaan tussen maatschappij en mens, en wat daar gebeurt met de identiteit van een mens. Ik beantwoord geen vragen, ik stel ze en opper een perspectief.
Begrip is de fundering wanneer je iets goed wilt bouwen, en jij zelf bent het belangrijkste gebouw in de stad genaamd jouw leven. Als je wilt weten wie je bent denk ik dat je het beste kan beginnen met jezelf ontleden zodat je leert hoe je jezelf in elkaar kan zetten. Onderzoek waar uit jij bent gemaakt, in het nu.
Ik zelf besta uit een hele hoop ervaringen, zowel goed als slecht, en meerdere etniciteiten. Elke ervaring is een baksteen, en mijn achtergrond geeft ze vorm. Hoeveel zij met elkaar te maken hebben is niet te onderschatten. Bijna al onze eigenschappen, trauma’s, inspiraties en reacties zijn terug te linken naar onze opvoeding, familie en dus ook onze nationaliteit.
Bakstenen
Elke baksteen weegt hetzelfde maar de vorm is anders. Omdat ik Moluks ben had ik moeite met mensen echt geloven en vertrouwen omdat de Nederlandse staat tegen alle Molukkers heeft gelogen en ze zo slecht heeft behandeld. Omdat ik Indonesisch ben liet ik wel eens over mij heen lopen omdat ik aan het Indisch Zwijgen was. Omdat ik Nederlands ben voelde ik toch de schuld van kolonisatie in mij terwijl in mij ook het slachtoffer zit. Waar laat dat mij?
Sterker nog, Nederlanders hebben de Indonesiërs en Molukkers onderdrukt, maar in Indonesië onderdrukt de Indonesische regering de Molukkers, en toen de Molukkers aankwamen in Nederland en in kampen werden gestopt begonnen zij met het onderdrukken van de Javanen die ook in die kampen zaten en daar weer de minderheid waren.
Alsof elke afkomst binnen mij oorlog met elkaar aan het voeren was aan alle kanten. Door alle commotie kreeg mijn huis scheuren in de muren, de bakstenen begonnen te breken. Hoe kan iemand bestaan uit alleen conflicten? Dan spat je toch uit elkaar?
Hoe zorg ik ervoor dat ik niet te breken ben?
Elke baksteen draagt een vraag. Wanneer deze te veel onrust geeft breekt de baksteen, maar krijgt het rust dan wordt de baksteen stabiel waardoor het huis sterker wordt. We hoeven de bakstenen niet te veranderen. We hoeven ze alleen te begrijpen, te horen en kijken wat nodig is om ze aan te sterken. En de connectie tussen ze, het cement, niet vergeten. We bestaan immers uit alles wat ons maakt en verbindt.
Met dit project bouw ik aan mijn huis.
Relevante verhalen
